Tatry, czy my się w ogóle lubimy?

Na początek ostrzeżenie: będzie marudzenie.

Pewnie większość z Was poznała mnie już na tyle, że wie, że na każdą propozycję wycieczki reaguję dzikim entuzjazmem. Czy to góry, czy to morze zawsze jestem gotowa na wyjazd. Zatem wytłumaczcie mi, dlaczego gdy słyszę "A może weekend w Tatrach?" tylko blednę i zmartwiałymi usty szepczę nie, nie, nie...?

Miłe (złego) początki

Moją relację z królowymi polskich gór rozpoczęłam wcześnie, bo już w okresie wczesnoszkolnym wraz z Rodzicami przemierzyłam większość dolin, odwiedziłam wszystkie tatrzańskie schroniska po polskiej stronie, a nawet zdobyłam kilka szczytów. Później okazało się, że należę do tej elitarnej grupy osób, która uważa, że Tatry Bóg stworzył tylko po to, żeby z Beskidów był piękniejszy widok i absolutnie się w Beskidach zakochałam.

Ale jeśli chce się zobaczyć płochacza halnego kradnącego frytki z talerza na Kasprowym Wierchu albo pomurnika śmigającego po Raptawickiej Turni trzeba w Tatry przyjechać. Przyszedł czas na mój wielki powrót. I znów parę szczytów zdobyłam, kilka dolin przeszłam, zobaczyłam to i owo. I co? I muszę napisać zdanie, które na pewno wyda się niektórym obrazoburcze. Uwaga... nie lubię Tatr.

A dlaczego Tatr nie lubię?

Problemy zaczynają się już na osławionej zakopiance. Godziny w korku. Później dworzec w Zakopanem. W Zakopanem, które w moim odczuciu jest po prostu brzydkie. Nie bardzo rozumiem, jak miasto z tak ładną, niepowtarzalną wręcz architekturą, ciekawą historią i zabytkami dobrowolnie samo się zepsuło. Kina 7 D, woskowe figury, Lasy Vegasy, banery reklamowe na każdym skrawku wolnego miejsca, tłumy. Rozumiem, że jest popyt to jest i podaż. I tym bardziej mnie to martwi.

Ok, ale przyjechaliśmy w góry. I tu też tłumy. Możecie mi radzić, że trzeba poza sezonem, ale ja jeżdżę w różnych porach roku i ostatnio odnoszę wrażenie, że w Tatrach nie ma czegoś takiego jak "poza sezonem". Lato, zima, na okrągło- tłumy. Każdy ma takie samo prawo jechać w góry, wiem. Ale co powiedzieć na dzieci z koloni śpiewające (mówiąc łagodnie) w parku narodowym ku radości opiekunów, śmiecących idiotów, grafficiarzy, panów w klapkach z piwkiem w łapie na drodze do Morskiego Oka albo rodziców pchających małe dzieci Orlą Percią? Dziękuję, postoję.

 

Takie tam znad Morskiego Oka

W Tatrach jest drogo. Na urlop jedzie się wydawać pieniądze, z tym się zgodzę. I niech już będzie ten płatny wrzątek albo cukier w schronisku za 1 zł, ale co z klimatem? Dlaczego tatrzańskie schroniska przypominają hotele?

Kolejna sprawa, to już moje widzimisię, a nie przywara Tatr. Jestem miłośniczką trawiastych połonin, szerokich przestrzeni. A tatrzańskie granie ranią niebo, ranią stopy, wymagają uwagi z każdym krokiem. No nie mój klimat po prostu.

I gdy tak sobie idę pod górę, sapiąc i mrucząc pod nosem, od mówienia "dzień dobry" tym z naprzeciwka już mi język skołowaciał i jestem pewna, że nie lubię, że to ostatni raz i nawet dziesięć pomurników i dwa orły przednie po raz kolejny mnie tu nie ściągną dostaję w twarz takim widokiem

albo takim

  

albo takim

No, i coś wtedy pęka, coś topnieje, nawet tych tłumów nie widzę, nogi przestają boleć. I wiem, że będzie następny raz. To co Tatry, do zobaczenia?