Biebrzański Park Narodowy. Tu wiosna przychodzi na ptasich skrzydłach

Carska Droga

W polach jeszcze cicho, buro. Nie ma śladu ani po kwitnących łanach kaczeńców, ani po modrych oczkach wodnych. W bruzdach leżą ostatnie pryzmy brudnego śniegu. Jeszcze i tym śniegiem sypnie i deszczem poleje. Ziemia zdaje się być nadal pogrążona we śnie. Tylko czasem nad głową zaszumią skrzydła, klucze gęsi opadną gdzieś za lasem, a z oziminy odezwą się tęskno żurawie. Nad Biebrzę wiosna powraca wraz z ptakami.

Tak jak każdy muzułmanin musi odbyć swój hadż do Mekki tak każdy poważny ptasiarz musi przyjechać do Biebrzańskiego Parku Narodowego. I to nie raz w życiu, a najlepiej raz w roku.

Tym razem wybieramy porę nietypową dla Biebrzy, która staje się ornitologicznym rajem wraz z początkiem maja. Przybywamy w pierwszych dniach kwietnia, by poszukać wiosennej forpoczty gdzieś na bagnach i torfowiskach największego parku narodowego w Polsce.

Monotonny krajobraz torfowiska niskiego ciągnący się po horyzont, zasuszone trawy i gdzieniegdzie kępy brzeziny. I prawie półkilometrowa drewniana kładka wbijająca się klinem w wnętrzności Bagna Ławki. Jesteśmy na Długiej Luce. Dotrzeć można tu Carską Droga, tą biebrzańską łosiostradą i jedną z najpiękniejszych dróg województwa podlaskiego, przecinającą z południa na północ teren Biebrzańskiego Parku Narodowego. Po raz pierwszy doznaje uczucia ciszy tak wielkiej, że aż dzwoni w uszach. Tylko od czasu do czasu nad naszymi głowami przelatuje zygzakowatym lotem kwietniowe „buczydło”- tokujący kszyk.

Na Długiej Luce

Bagno Ławki

Około 2 km dalej znajduje się początek szlaku na Groblę Honczarowską. Czeka nas 3,5 km marszu w jedną stronę przez olsy, łąki ze stogami siana, wzdłuż batalionowej łąki, zupełnie pustej o tej porze roku. Na końcu ścieżki przyrodniczej utworzono wieżę obserwacyjną. I z niej widzę moje pierwsze w życiu łosie. Dwa ciemne cienie wyszły z zadrzewień na horyzoncie, szybkim galopem przebiegły otwartą przestrzeń i zniknęły gdzieś w dali. Dziwne zwierzęta, które Bóg ukrył na bagnach, bo mu się nie udały. Głowa trochę końska, tułów jakby niedźwiedzi a nogi jelenie. Mnie ten obraz zachwycił i długo stałam jak urzeczona chociaż nad bagnem znowu zapadła cisza.
 

Na Grobli Honczarowskiej

Po kolejnych kilometrach Carskiej Drogi znajduje się przysiółek Gugny. Kilka domów, w tym większość opustoszałych tworzą cała wieś. Gugny są bramą do największego tutejszego bagna, Bagna Podlaskiego. Wiedzie tędy szlak do Barwika, oznaczony kolorem czerwonym. Teraz tyczki są widoczne z daleka, ale co jakiś czas zdarzają się przypadki zmylenia przez wędrowców drogi, szczególnie późną wiosną i w lecie, gdy morze traw i turzyc sięga prawie wysokości człowieka, a bagno w upale paruje i woń błota kręci w głowie. Dochodzimy do rzeki Kosówki, dalej suchą stopą o tej porze roku przejść nie sposób.
 

W okolicy Laskowca

Wyjeżdżamy znad Biebrzy zanim ta wiosna wybuchnie godami żab moczarowych, tokowiskiem dubeltów i śpiewem wodniczki. Żegna nas klangor żurawi i klucze gęsi niestrudzenie lecących na północ.

Informacje praktyczne:

Do wszystkich opisywanych miejsc dotrzecie wędrując lub jadąc Carską Drogą na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego. Najlepszym punktem wypadowym są miejscowości Laskowiec i Strękowa Góra oraz niedawno powstały Dwór Dobarz w okolicy wsi Gugny. Infrastruktura jest słabo rozwinięta, do ww. miejscowości nie dojedziecie komunikacją zbiorową (można skorzystać z autobusu szkolnego lub autostopu). Z zakupami też może być problem. Najbliższa duża miejscowość to Wizna na zachodzie i Goniądz na północy. 
 

Gdzieś przy Carskiej Drodze

Natomiast poczucie wolności, samotności i pustki- gwarantowane.

Szukacie dobrych miejsc na obserwację ptaków? Zajrzyjcie do Poleskiego Parku Narodowego i Doliny Baryczy. A więcej o birdwatchingu poczytacie tutaj.