Beskid Wyspowy. Ćwilin i Śnieżnica

Jeśli spojrzymy na mapę Beskidu Wyspowego pierwsze w oczy rzucają nam się zielone kleksy gór, jakby ktoś groch rozrzucił po okolicy. Właśnie tym wyspom wybijającym się ponad doliny o 400-500 m pasmo zawdzięcza swoją nazwę. W Beskidzie Wyspowym króluje Mogielica, ale jej godnym zastępcą, drugim co do wielkości szczytem jest Ćwilin (1072 m npm). I dziś chcemy się zmierzyć właśnie z nim.

Wędrówkę rozpoczynamy w Jurkowie. Z busa wysiadamy pod drewnianym kościołem pw. MB Nieustającej Pomocy zbudowanym w 1913 r. 

 

Kościół w Jurkowie

Kilkadziesiąt metrów dalej odnajdujemy niebieskie znaki. Dziś będą nam towarzyszyć przez cały dzień. Skręcamy w prawo, szlak wiedzie głębokim parowem pośród zielonych łąk. Przed nami wybija się nasz cel- Ćwilin. Z dołu wygląda jak wielka lesista kopka posadzona na pastwisku. 

 

Ćwilin

Wkraczamy do lasu. Bez większego wysiłku przecinamy kolejne poziomice, bo szlak jest łagodny, choc momentami droga bez widoków nam się nieco dłuży. W końcu, po ponad 1,5 godz. marszu spomiędzy pni wyłania się skrawek nieba gdzieś na horyzoncie. Drzew coraz mniej, buki ustępują miejsca jodłom i pojedynczym świerkom. Wreszcie wychodzimy na otwartą przestrzeń Michurowej Polany i za chwilę możemy zrobić sobie pamiątkowe zdjęcia pod tabliczką z nazwą szczytu. Formalności stało się zadość i teraz możemy rozejrzeć się dookoła.

 

Na Ćwilinie

Wybieramy jedną z drewnianych ławeczek, wyciągamy prowiant i rozkoszujemy się widokiem. A jest na co popatrzeć. Przed nami ciemnozielony pas Gorców a dalej białe granie Tatr, nieco z prawej Babia Góra, jeszcze przykryta śniegiem. Jemy kanapki i nagle zauważamy, że mamy towarzystwo, małe, czarne i kudłate. Jak wynika z medalika przy obroży mamy przyjemność obcować z Fafikiem, czworołapym mieszkańcem Gruszowa. 

 

Jego Wysokość Fafik

Piesek towarzyszy nam przez cały czas i decyduje się ruszyć z nami w drogę powrotna, która wypada nam w tę sama stronę. Podchodzimy jeszcze do poskręcanego buka, na którym podczas wojny któryś z baców umieścił kapliczkę z figurą Chrystusa Frasobliwego. Prawie 60 lat później obok postawiono ołtarz polowy. Odnajdujemy niebieskie szlaki i schodzimy ku przełęczy Gruszowiec.

 

Ołtarz na Ćwilinie

Napisać "schodzimy" to nie napisać nic! Zejście jest bardzo strome, zjeżdżamy na butach, czepiamy się gałęzi i strącamy małe kamienne lawiny. Ale i tak mijani wędrowcy z mozołem wspinający się po tej prawie pionowej ścianie patrzą na nas z zazdrością pomiędzy jednym a drugim z trudem złapanym oddechem. Tylko Fafik wygląda na zadowolonego i raz po raz ogląda się za nami, chyba zastanawiając się dlaczego nie bierzemy z niego przykładu i radośnie nie zbiegamy.

Wreszcie docieramy na dół, szlak niebieski nam gdzieś znika, ale szczęśliwie docieramy do drogi, którą mieliśmy minąć. Nasz psiak żegna się z nami gdzieś w okolicach Baru Pod Cyckiem,  a my postanawiamy zdobyć jeszcze jeden szczyt.

Wędrówka na Śnieżnicę, siostrę bliźniaczkę Ćwilina, po karkołomnym zejściu wydaje się miłym spacerkiem, choć szlak został niemiłosiernie zniszczony i zawalony drzewem podczas zrywki. 

 

Szlak na Śnieżnicę

Mijamy smutne pnie ściętych jodeł, jeszcze pachnących żywicą. Docieramy do drewnianej drogi krzyżowej, a po około godzinie marszu z przełęczy stajemy na szczycie Śnieżnicy (1006 m npm). Szczyt jest częściowo zalesiony, ale znajdujemy sobie miejsce z oknem na świat i chwilę odpoczywamy. 

 

Na Śnieżnicy

Gdyby udał się zamiar dziedzica Pieniążka i udało się zrobić jedwabny most na pobliski Ciecień moglibyśmy za chwilę znaleźć się w Szczyrzycu lub Wiśniowej. Niestety nieuważni pasterze przecięli nici, więc musimy zejść do Kasiny Wielkiej. Wędrujemy wzdłuż trasy narciarskiej, w resztkach śniegu.Ale za to jaki mamy widok!

 

Wyspy Beskidu

Docieramy do stacji kolejowej. Teraz musimy pokonać ostatnie kilkaset metrów po asfalcie do przystanku busów. Niestety nie mamy czasu nawet zerknąć do XVII- wiecznego drewnianego kościółka (dziesiąty punkt dekalogu podróżnika!), bo do naszego transportu zostało nam zaledwie kilka minut. Docieramy do Mszany Dolnej, a dalej do Krakowa.

 

Dworzec w Kasinie Wielkiej

Długość trasy- ok 10 km

czas na szlaku: 4,5 godziny

Jeśli macie ochotę na więcej górskich wędrówek zajrzyjcie w pasmo Lubomira i Łysiny